Rozdział 14

-Dlaczego tak na mnie patrzysz?- spytałam Steva. Oglądaliśmy film w ciemnym pokoju ale bardzo wyraźnie widziałam jego twarz oddaloną o kilka metrów. Jak się nie mylę gapił się na mnie od kwadransu. Gdy to powiedziałam natychmiast odwrócił wzrok na ekran.
-Tak tylko, się zamyśliłem.- odparł- znalazłaś coś interesującego w księdze?
-Szczerze, to nawet jej jeszcze nie otworzyłam. - skłamałam.
Bez słowa wstałam i poszłam do swojego pokoju. Połorzyłam się na łóżku ale po chwili wstałam i podeszłam do komody. Leżała tam ksiega otwarta na stronie która czytałam. Stevie musiałam powiedzieć ze jej nie czytałam, nie chciałam zeby się dowiedział co tam pisało. Chwyciłam księge i usiadłam na łóżku. Spojrzałam na tekst "Shintzy nie może narażać innych, kochając kogoś, naraża go na śmierć. K."
-A co jeśli ktoś naraża się z własnej woli? Eh...-powiedziałam sama do siebie.

Poszłam do łazienki i błyskawicznie przygotowałam się do snu, chwile potem już leżałam pod pierzyna z Dillem przy nogach. Wciąż nie mogłam uwierzyć w to kim jestem. Życie z świadomością że jest się zdolnym do żeczy których zwykły człowiek nie może uczynić, było jakieś takie...przerażające. Tym bardziej że ja "tych rzeczy" jeszcze nie umiałam dokonać... Jeszcze bardziej przerażające było to że...nie mogę kochać Steva. Za dobrze nie rozumiem tego że Shintzy kochając naraża tą osobę na śmierć ale wolałam nie ryzykować...Uczuć nie mogę zmienić, ale może to samo mi minie? Wątpię. Właściwie to sama nie wiem czemu zakochałam się w Stevie...Dlaczego to musiało się wydarzyć, nie wiem. Przy nim czuje się bezpieczna...Czuje, że mogę przy nim wszystko. Kochać, z mojej perspektywy nie znaczy być z kimś...Najgorsze jest to ze tylko ja do niego to czuje..
Co ja wogóle sobie myślę?
Przecież nawet gdyby on mnie kochał nie moglibyśmy z sobą być...
-Katherine, może wiesz dlaczego nie mogę z nim być?
Nie musiałam długo czekać, wiedziała że ledwo co pomyśle czy wymówie jej imię, ona się zjawi.
-Bo za duże jest ryzyko- powiedziała. Usiadła na skraju łóżka i spojrzała się w ciemną przestrzeń.
-Jakie ryzyko?- podniosłam się i przysunęłam się do niej. Dziewczyna spuściła wzrok.

-My, Shintzy jesteśmy zbyt potężne, jeśli można tak to ująć. Nie możemy kochać, bo narazimy te osobę na śmierć. Sama widzisz jakie masz problemy z Zdobywcą. Jeśli on będzie sprytny i zapragnie twojego poświęcenia bardziej niż czegokolwiek, użyje osobę przez ciebie pokonaną, przeciwko tobie.
-Nie rozumiem- powiedziałam wprost. Objęłam ramionami kolana. Spojrzałam na Dilla, który otworzył oczy. Błyskawicznie wstał i zeskoczył z łóżka, tylko po to zeby zacząć syczeć na Katherine. Zeskoczyłam z łóżka i chwyciłam go rękoma, zaniosłam na kanapę w salonie. Steva już tam nie było, wróciłam do pokoju. Znów usiadłam na tapczanie i zaczęłam słuchać tego co mówi Katherine.
-Mówiąc wprost, Zdobywca bez wahania zabiłby Steva.-wyszeptała.
Że co? Skąd ona wie...
-Słysze twoje myśli- nie skończyłam zdania a ona mi odpowiedziała.
-Zapomniałam.
W tym samym momencie, katherine zrobiła coś czego bym nigdy się nie spodziewała. Objęła mnie.
-Jak?
Ufasz mi, stajemy się podobne, od co.
-Mam pytanie...?- zaczęłam niepewnie.

Tak? -znów usłyszałam, tak jakby nie chciałoby się jej tego powiedzieć.
-Właściwie to dwa pytania...Jak mówiłaś dlaczego nie mogę pokochać kogoś, wydawało mi się że ty...-nie dokończyłam, nie musiałam.
Tak, ja też kogoś pokochałam. Lecz to co się stało...Tego nie dało się przewidzieć.
-Jeszcze jedno... Ile ty... żyłaś lat?- sama nie wiem czemu mi to przyszło do głowy, chyba to ta moja ciekawość...

Shintzy się nie starzeje, ale można ją zabić. Ja wyglądałam tak około 960 lat, skończyłam się starzeć gdy miałam 22 lata. Kiedy umarłam, ty się urodziłaś.

Rozdział 13

Dojechałam na miejsce. wyszłam z taksówki, zapłaciłam i poszłam pod drzwi jego mieszkania. Długo przed tym zastanawiałam się czy zadzwonić, ale w końcu to zrobiłam i umówiliśmy się na spotkanie, a teraz stałam pod jego drzwiami. Nacisnęłam na dzwonek i od razu rozległ się dźwięk.
-Dzień dobry, jest Tomas?- spytałam gdy otworzyła mi jego mama. Miała siwe, gęste włosy. Nie udało jej się ukryć zmarszczek pod makijażem. Podkreśliła niebieskie oczy, kreską.
-Już na ciebie czeka w swoim pokoju, zapraszam- powiedziała, jak zawsze uprzejmie wpuszczając mnie do środka. Od razu skierowałam się do pokoju Tomasa, zapukałam i weszłam. Stał przy oknie, wpatrzony swoimi dużymi oczami w ekran telefonu. Po chwili zorientował się że jestem za nim i schował telefon do kieszeni, obracając się w moją stronę. Miał średniej długości, blond włosy, rozczapirzone i ułorzone na gumę. Chłopak miał zawstydzony wyraz twarzy, dla niego to spotkanie też ni by o łatwe, tym bardziej ze nie wie dlaczego jego była dziewczyna przychodzi. Byliśmy z sobą około dwóch tygodni, z tym że ja nic do niego nie czułam. Nawet się nie całowaliśmy...
-Hej, fajnie cie widzieć- powiedziałam. Podszedł do mnie i podał mi rękę.
-Ciebie też.- zmienił wyraz twarzy na zniesmaczony.
-Co u ciebie słychać?- spytałam.
-Naomi, powiedz po prostu co chcesz. Nie jestem dzieckiem, nie ciackiaj się z mną.- powiedział wprost. Podszedł do łóżka i usiadł. Ja wciąż stałam pod drzwiami. Spojrzałam na Pułkę na której były książki. Przeleciałam po niej wzrokiem, ale trudno było znaleźć coś czego nigdy się nie trzymało.
-Dobrze, a więc szukam pewnej książki... koleżanka powiedziała mi że ty ją masz.
Spojrzał na podłogę, widać było że się uśmiechnął.
-A więc już wiesz? -wyszeptał.
-Zależy o co ci chodzi, ja tylko szukam książki.
Wstał z łóżka i podszedł do mnie. Spojrzał mi się w oczy.
-Nie udawaj. Już wszystko wiesz, wiesz kim jesteś. Dlatego szukasz księgi Shintzy.-Zatkało mnie. Skąd on mógł o tym wiedzieć?- Nie mam jej.- dodał obojętnie.
Skąd ty to...?- nie skończyłam, domyślił się o co mi chodzi. W głowie pojawiło mi się tysiąc myśli, ale jedna była najpewniejsza, on ją potwierdził.
-Też jestem obdarzonym- posmutniał- i wiem że jesteś Shintzy, czuje to.- znów usiadł na łóżko.
-Jak to czujesz?- spytałam zdezorientowana... Wiem że ma moc ale nie wiedziałam ze inni mogą czuć że ja też.
-To skomplikowane- uśmiechnął się- mam inną zdolność. Wyczuwam jakie moce mają inni.
-No dobrze, ale gdzie jest księga? Potrzebuje jej.
-Dałem ją mojej znajomej, była dla mnie bez użyteczna.
-Hę?Znajomej??

*

-Miło cię poznać! Jestem Nelly! - wykrzyknęła piskliwie dziewczyna i mnie przytuliła.

-Ciebie również miło poznać, jestem Naomi.

-Ej dziewczyny- odchrząknął Tomas- Ogarniacie się. Nelly, masz to o co cię prosiłem?

Dziewczyna zdjęła swoją Torbę z ramienia i wyciągnęła z niej gruba książkę w skórzanej oprawie. Podała ją Tomasowi a on mi.

-Nawet w niej nic nie pisze, nie wiem po co wogóle mi ją dałeś.

Tomas podszedł do Nelly i połorzył jej dłoń na ramieniu.

-Po to...

-Nie ważne- przerwała mu strącając rękę Tomasa z jej ramienia - muszę iść. Pa.

Wyszła, a ja otworzyłam księgę.

-Rzeczywiście, tu nic nie pisze.- powiedział Tomas, wychylając się znad mojego ramienia.

-O czym ty mówisz? Każdy centymetr jest zapełniony, w języku włoskim.- powiedziałam przecierając dłoniom po kartce.

-Nic nie widzę, najwyrażniej tylko ty widzisz tekst- powiedział Tomas- co tam pisze?

-Pisze tu że kontrolować moje moce, nauczyć mnie może tylko członek rodziny który poświecił swoje moce dla mnie.- przeczytałam.

-Kto to?

-Nie wiem- zamknęłam księgę.

Rozdział 12

Spojrzałam na dół. Wielka fala uderzyła o klif, tak mocno aż czułam jak drży. Wysunęłam prawą nogę do przodu, gdy ją opuściłam nic nie czułam. Wszystko zaczęło wirować. Poczułam fale zimna. Otworzyłam oczy, wszystko było rozmyte, ciemne. Czułam jak coś ciągło mnie na dno. Nie mogłam wypłynąć, ale tak jest lepiej. Nie mogłam oddychać, tonęłam. Napierałam na Wodę, próbując się wynurzyć, ale bezcelowo. Dopiero po kilkunastu sekundach dotarło do mnie, że i tak mi się nie uda. Naomi. Obróciłam się w stronę skąd dobiegał znajomy głos. Była tam. Widziałam ją.
-Mama?- Chciałam powiedzieć, ale tylko wypuściłam swój zapas powietrza.
Naomi, uważaj.

Zerwałam się z łóżka, ledwo łapiąc powietrze. Nie byłam pod wodą, tylko w swoim pokoju. To był tylko sen, cholernie realistyczny. Usiadłam na łóżko i spojrzałam na zegarek 6: 26 Wiedziałam że już nie zasnę. Poszłam do kuchni, Przechodząc przez salon zobaczyłam na kanapie mała włochatą Kulkę. Podeszłam do kotka i go pogłaskałam, obudził się i ziewnął. Poczułam coś dziwnego. Jakby fale, ciepła. Zignorowałam to i poszłam zrobić sobie i Stevie śniadanie. Chwile potem obudził się i przyszedł do mnie. Gdy jedliśmy znów poczułam coś dziwnego. Spojrzałam się na niego.
-Co?- Spytał, gdy zobaczył, że go obserwuje.
Pokręciłam głową.
-Nie, nic.

***

-Katherine, mam pytanie? -Spojrzała się na mnie zaciekawiona. Byłyśmy w gabinecie wujka. Szukałam dokumentu, o który mnie prosił abym wysłała mu kopie- czy inny też mogą czytać mi w myślach? I czy ja mogę to odczuć, że tak się dzieje?
-Nie- od powiedziała- gdybyś była zwykła obdarzoną to było by to możliwe, ale nie w przypadku, gdy jesteś Shintzy. Odczuwać? Co masz na myśli?
Przeglądałam Pułki i znalazłam to, o co prosił mnie Michael, podeszłam do ksero-kopiarki i zrobiłam kopie.
-Mam na myśli, czy gdyby ktoś mi mógł czytać w myślach wiedziałabym o tym? - Wyciągnęłam kartkę i poszłam do szuflady po kopertę. Zaadresowałam ją na adres cioci.
-Nie, jak już powiedziałam nikt nie jest w stanie wniknąć do twojego umysły, widzisz, mamy taką zdolność. Nasz umysł się chroni. A czemu pytasz?
Zakleiłam kopertę i położyłam ja na biurku, poszłam do pokoju.
-Gdy jestem w towarzystwie Steva, czuje coś dziwnego. Taką dobrą aurę. Nie wiem jak to ująć.
Katherine zamarła. Wiedziała, o co mi chodzi i wiedziała, dlaczego tak się dzieje. Nie, nie miałam na myśli uczucia, którym żywię Steva, ale coś innego.

*Stev*


-Czy to prawda?- Spytała Naomi. Siedziałem w salonie oglądając TV, gdy przyszła.
-O, czym teraz mówisz?- Spytałem zdezorientowany.
-Wiesz, o co mi chodzi... Dowiedziałam się, że gdy się kogoś wskrzesza, ta osoba już nie jest taka sama...-Powiedziała i od razu zacząłem kojarzyć. Dowiedziała się o zmianie, która musiałem przejść, by żyć.
-Tak- powiedziałem obojętnym tonem- to prawda.
Wstała i wyszła z salonu, ruszyłem za nią. Skierowała się do swojego pokoju, gdy chciałem za nią wejść, zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. Otworzyłem je po kilkunastu sekundach. Leżała na łóżku owinięta kołdrą. Nie widziałem jej twarzy, ale wiedziałem, że płacze. Tylko, dlaczego?
Wtryndoliłem się jej pod kołdrę i objąłem. Odwróciła się w moja stronę i objęła powyżej pasa. Poczułem dreszcze.
-Dlaczego płaczesz?- Spytałem po kilku minutach. Zignorowała moje pytanie.
-Dlaczego nic mi nie powiedziałeś, tylko dziwnie się zachowywałeś. Martwiłam się.- Powiedziała cicho.
-Nie chciałem cię martwić!- Stwierdziłem, nic nie od powiedziała.
-Za późno. Dlatego musze znaleźć te księgę.
-Jaką księgę? -Znów mnie zdezorientowała.
-Księgę Shintzy, wiem gdzie jest, jutro się tam wybieram.
-Pójdę z tobą- zaoferowałem się.
-Zostaniesz tu, czy ci się to podoba czy nie. Nie chcę cię narażać.

Rozdział 11

Tylko jednego byłam w 100% pewna. Stev mnie nie kłamał. Całe to bycie "obdarzoną" jest prawdą, tylko problem w tym że nie wiem na czym polega moja rola. Katherine mówiła że może mi pomóc w każdej sytuacji, ale od dwóch dni jej nie widziałam a steva nie chciałam pytać.
Za moimi plecami usłyszałam kroki. Wujek wrócił z pracy.
-Zaparzę ci herbaty-  podeszłam do czajnika i włączyłam Wodę.Wujek usiadł na krześle .
-Ja i Pieter wyjerzdzamy.- powiedział spokojnie- będziemy szukać Eve.- zatkało mnie. Przecież moja siostra nie utrzymywała z nami żadnego kontaktu więc czemu chcą ją znaleźć?
-Dlaczego będziecie jej szukać?- wyłączyłam Wodę i wlałam do kubka. Podałam wujkowi i usiadłam naprzeciw jego.- Przecież ona nie chce się z nami zadawać.
-Tak, ale coś w tym nie gra.- wziął łyk herbaty- Nie zauważyłaś?
-Właściwie to zastanawia mnie dlaczego najpierw pisze z list z ostrzeżeniem a potem tu przychodzi i atakuje...-Wujek mi przerwał.
-Właśnie to chcę z nią wyjaśnić. Podejrzewam że może być u Ciotki, w Franci i tam właśnie wybieram się z Pieterem. Jeśli jej nie będzie to zatrzymamy się tam na tydzień lub dwa.
Nie podobał mi się ten pomysł. Najchętniej też bym pojechała ale nie chciałam zabierać Dilla, ani go tu samego zostawić, ale też nie chciałam zostać tu sama z kotem.Pomyślałam że Stev mógłby tu zamieszkać na czas nieobecności Wujka.
Po południu wyjechali na lotnisko i zostałam sama w domu. Połorzyłam się na tapczanie i zaczęłam myśleć czy zaprosić Steva tu czy nie. Pewnie pomyśli sobie że jestem nachalna. Poczułam wibracje w kieszeni. Wyciągnęłam telefon i spojrzałam na ekran. To właśnie Stev dzwonił!
-Hej, właśnie o tobie myślałam. -Wypaliłam, nawet nie zastanawiając się czy powinnam to mówić.
-Hej. A co takiego?- spytał.
-Nie...Nic konkretnego... Czemu dzwonisz?
-Ehm.. Po prostu chciałem cię usłyszeć.-zakłopotał się i natychmiast zmienił temat- Pieter powiedział mi że on i Michael wyjechali.
-Tak- przyznałam- właśnie dlatego myślałam o tobie. Wiesz... Teraz tu jest tak pusto i pomyślałam sobie ze może chcesz się tu przenieść? W końcu też mieszkasz sam.- Natychmiast pożałowałam ze to powiedziałam. Mogłam go zranić. Nie często rozmawialiśmy o jego rodzicach. Tak samo jak moi nie żyją. Sama nie wiem jak Stev sobie sam radzi. Jak się utrzymuje, ale wiedziałam ze nie lubi rozmawiać na ten temat.- Oh! Przepraszam!- dodałam szybko.
-Nic nie szkodzi - odparł po kilku sekundach-  Ty mówisz poważnie o tym zamieszkaniu z tobą?
-Ym.. Tak! Do czasu aż wujek nie wróci.
-Ok. Będę tam za pół godziny, tylko się spakuje.

***

Katherine, katherine, katherine, katherine, katherine, katherine...

-Eh, nie działa- wzdychnęłam. Katherine powiedziała mi że jak będe jej potrzebować to mam o niej pomyśleć a ona tu będzie. Ale jej nie ma...

-Działa, działa- podniosłam wzrok, jednak stała.- co chcesz?

-O! Jednak działa. Heh... Mam pytanie..

-Tak?-usiadła na podłodze na przeciw. Wyglądała na Góra 20 lat a nie 1000. Pewnie wygląda tak jak wtedy gdy umarła...

-Bo wiesz, wierze teraz w to kim jestem dzięki tobie i zastanawiam się skąd mogę dowiedzieć się czegoś na temat...ym...jak to powiedzieć... na temat jaka dokładnie jest moja rola w tym wszystkim bo nie wiem.

Dziewczyna podniosła się i podeszła do okna.

-Jest taka jedne księga, w której napisane jest dokładnie wszystko co chciałabyś wiedzieć. 

Podeszłam do niej i spojrzałam w oczy.

-Gdzie ona jest?

Odwróciła wzrok.

-W jej posiadaniu jest chłopak...Tomas Woulftan.

Skojarzyłam go. Tomasa znam od jakiś dwóch lat. Kiedyś byliśmy z sobą, ale zerwałam z nim kontakt i nie odzywałam się do niego ok roku! Teraz, muszę do niego pójść, po tą księge. Nie mam wyboru...